De geschiedenis van de Noord-Amerikaanse bizon

De bizon, ook bekend als de Amerikaanse buffel, is een groot zoogdier dat al eeuwen op het Noord-Amerikaanse continent rondzwerft. Inheems in de Verenigde Staten en Zuid-Canada, was dit dier van vitaal belang voor indianen vóór de Europese kolonisatie van Noord-Amerika. De bizons stonden centraal in het leven van vroege kolonisten die in huifkarren naar het westen reisden over de prairies en vlaktes. De oogst van buffelhuiden was een waardevolle bron van inkomsten voor leveranciers uit het oosten. De grote kuddes zouden al snel het slachtoffer worden van willekeurige slachtingen, totdat rond de eeuwwisseling alleen nog maar gefragmenteerde groepen overbleven.

Tegenwoordig hebben inspanningen voor natuurbehoud de Noord-Amerikaanse bizonpopulaties in Canada en in Amerikaanse staten zoals Montana en Wyoming gestimuleerd, maar de dieren worden nog steeds met veel bedreigingen geconfronteerd ... In dit artikel onderzoeken we kort de geschiedenis van bizons van de prehistorie tot de jaren 1940. geven details over de inspanningen voor natuurbehoud die hebben bijgedragen aan het herstel van kuddes in Canada en de Verenigde Staten.

Bizons zijn verwant aan vee, gaur (een soort waterbuffel) en Afrikaanse buffel, maar zijn een aparte soort. Het werd zelfs lang vóór zijn naaste verwanten genoemd: Bos primigenius (het eerste dier dat door Europese kolonisten werd beschreven) werd soms "bizon" genoemd. Het is een van de grootste zoogdieren die ooit op aarde hebben geleefd. Pasgeboren kalveren wegen ongeveer 23-27 kg. Volwassen mannetjes kunnen tot ongeveer twee ton wegen. Het volwassen vrouwtje weegt minder dan de helft van haar mannelijke tegenhanger en kan tot 810 kg wegen. In tegenstelling tot andere dieren vormen bizons paren en blijven ze het hele jaar bij elkaar. Ze blijven het hele jaar door paren, waarbij de vrouwtjes negen maanden per jaar zwanger zijn.

Bizons zijn kortbenig in vergelijking met andere grote herbivoren zoals elanden of elanden. De bizon staat ongeveer twee voet bij de schouder en drie voet lang als hij op zijn achterpoten staat. Het is ongeveer 1,20 m lang op zijn achterpoten. Net als bij andere hoefzoogdieren bestaat de poot van de bizon uit verschillende delen. Het onderste deel bestaat uit een "hoefwand" en een "nagelkootje", waarin de teennagel is ondergebracht. De nagels worden gebruikt om de vegetatie vast te pakken wanneer het dier loopt en zich voedt met gras, twijgen en bladeren. De wand van de hoef is bedekt met een huid die zowel hard als flexibel is en die het dier tractie geeft op terrein zoals sneeuw of modder tijdens een stormloop van de kudde. De "ungual falanx" bestaat uit een dikke laag sterk gevasculariseerde huid die als schokdemper fungeert.

Naast hun voeten hebben bizons ook zeer brede hoofden, nekken en schouders. De kop van de bizon is iets minder dan een meter breed en zijn nek is meestal tussen de 76 en 127 cm lang. Ze hebben driehoekige hoorns die wel twee meter lang kunnen worden. Elke hoorn bestaat uit verschillende "stralen", die botcapillairen in de hoorn zijn. De poten van de bizon zijn kort, wat goed bij dit dier past, omdat het brede hoeven nodig heeft om te eten en over ruw terrein te rennen. Bij het lopen staan de hoeven van de bizon ongeveer 15 cm uit elkaar, waardoor hij een bredere houding kan aannemen.

De bizon is een grazend dier met een maag met vier kamers dat groenten van lage kwaliteit verteert. Hun spijsverteringsstelsel is niet goed aangepast aan het eten van granen, wat mogelijk tot hun ondergang heeft geleid toen Europese kolonisten naar Noord-Amerika verhuisden.

De Beringlandbrug: De vroegste bizonpopulaties migreerden waarschijnlijk van Azië naar de landmassa die we nu Noord-Amerika noemen, en staken de Beringlandbrug over (ook bekend als Beringia). Deze brug was een landmassa die Azië en Amerika verbond tijdens de laatste ijstijd.

DNA-onderzoeken van hedendaagse bizons en andere Noord-Amerikaanse dieren suggereren dat ze afkomstig zijn uit Amerika. Bizons kwamen veel voor tijdens het Pleistoceen, dat duurde van 2,6 miljoen tot 11.700 jaar geleden.

Bizons werden door veel groepen oude indianen gebruikt als voedsel en als kleding. De stammen Blackfoot, Crow (White), Dakota, Ioway, Kiowa, Pawnee, Sioux (Sioux) en Cheyenne waren allemaal sterk afhankelijk van bizons om te overleven.

Een groot deel van het Indiase dieet van de Plains bestond uit buffelvlees en organen zoals tongen en hersenen. Inheemse Amerikanen gebruikten de bizon in zijn geheel en maakten gereedschappen en kleding van de huid en botten van het dier.

Toen kolonisten in de jaren 1800 echter vanuit Noord-Amerika naar het westen begonnen te trekken, nam de bizonpopulatie af. Weiden werden vaak bezet met gewassen, of er werd land vrijgemaakt voor de bouw van huizen en boerderijen. Habitatverlies is een belangrijke oorzaak van de achteruitgang van bizons. In het begin van de 19e eeuw daalde de Amerikaanse bizon van een geschatte populatie van 60 miljoen tot minder dan een paar duizend. De jacht door blanke mannen droeg ook bij aan hun ondergang, aangezien veel buffelhuiden met winst werden verkocht in de pelshandel. Rond deze tijd begonnen indianen, die voorheen afhankelijk waren van bizonskuddes voor voedsel en kleding, te verhongeren. Dit bracht hen ertoe oorlog te voeren tegen de kolonisten, die ze soms de schuld gaven van hun situatie.

In het begin van de 19e eeuw begon de Amerikaanse regering de praktijk te verbieden om indianen afhankelijk te maken van bizons om te overleven. Het Amerikaanse leger stuurde soldaten om deze wet te handhaven en inheemse Amerikanen te dwingen in reservaten te leven. Sommige historici geloven dat dit leidde tot de Indiase oorlogen die werden uitgevochten op de Great Plains in 1857. Tegenwoordig zijn er kleinere kuddes bizons in delen van Canada, Alaska en delen van het westen van de Verenigde Staten. Wetenschappers hebben quarantainegebieden ingesteld om de verspreiding van ziekten zoals rundertuberculose tussen wilde bizons en huisdieren te helpen voorkomen. Andere natuurbeschermingsinspanningen worden gedaan door natuurbeschermers, veeboeren en overheidsinstanties om bizons opnieuw te introduceren in natuurlijke omgevingen waar ze ooit overvloedig waren.